در حديث آمده است كه:”لَوِ اجْتَمَعَ النَّاسُ عَلى حُبِّ عَلِىِّ بْنِ أَبِى طالِبٍ، لَما خَلَقَ اللّه‏ُ النَّارَ.” اگر همه ى مردم بر محبّت علىّ بن ابى طالب ـ عليه السّلام ـ گرد مى آمدند،خداوند هرگز آتش جهنّم را نمى آفريد.(1)  و نيز آمده است: “وَلَوْ أَحَبَّ أَهْلُ الاْءَرْضِ عَلِيّا كَمَحَبَّةِ أَهْلِ السَّمآءِ، لَما عَذَّبَ اللّه‏ُ أَحَدا بِالنَّارَ.” اگر ساكنان زمين مانند اهل آسمان، على ـ عليه السّلام ـ را دوست مى داشتند، هيچ گاه خداوند كسى را با آتش جهنّم عذاب نمى نمود.   هر چند حديث به حسب ظاهر در مقام بيان مقام اميرالمؤمنين ـ عليه السّلام ـ است، ولى محبّت او موجب تبعيّت از او، و تبعيّت از او موجب دخول در جنّت است. ولو همين محبّت و تولّى هم از اعظم واجبات، و سرچشمه ى هر خير و سعادت است.    ر.ك: بحارالانوار، ج 39، ص 248، 249 و 305؛ ارشاد القلوب، ج 2، ص 234؛ بشارة المصطفى، ص 75؛ تأويل الآيات، ص 486؛ العدد القويّة، ص 202؛ عوالى اللّئالى، ج 4، ص 86؛ كشف الغمّة، ج 1، ص 99؛ كشف اليقين، ص 225؛ نهج الحقّ، ص 259