گریه می‌کنم برات
برای خشکی لبات
چقدر دلم تنگ میشه
برای پیرهن عزات
 
دستای ما رو زهرا
توو دست تو می‌ذاره
شکر خدا

مثل تو نیست توو دنیا
ولی زیاده آقا
شبیه ما 

ای کشته‌ی لب‌تشنه 
از آب فرات محروم 
عالم به فدای تو 
یا سیدنا المظلوم

جبین خویش سپر کرد پیش سنگ عدو
نمود نیّت و آنگه ز خون گرفت وضو

به پیش تیر به قصد نماز، قامت بست
دو لب گشود به تکبیر و شد سراپا هو

قیام، طی شد و بالا گرفت پیراهن
در آن میانه عیان شد سفیدی دل او

به ناگه از طرف خصم، تیر زهر آلود
رسید بر دل و سر بر کشید از آن سو

زهی رکوع که خم شد برون کشید از پشت
سه‌شعبه را که ز دل سر نموده بود فرو

شد از دو سوی بدن خون پاک او جاری
چنانکه آب روان سر بر آورد از جو

رسید نوبت سجده، دگر ز پا افتاد
نهاد با رخ خونین به خاک مقتل رو

هنوز بود سلام نماز بر دو لبش
که شد جدا سر نورانی‌اش ز تیغ عدو

شاعر: حاج غلامرضا سازگار

شب جمعه‌ست
حرم الان شلوغه
کاش می‌گفتن
هر چی روضه‌ست دروغه

مثلاً این که
تو رو تشنه کشتن
سر فرصت
تو رو با دشنه کشتن

بارون کربلا
وقتی که زهرا مهمون کربلا
وقتی که نوحه می‌خونه کربلا

غوغا می‌شه؛ بلوا می‌شه
مثل روز؛ عاشورا می‌شه

سر پیراهنت پیرم کردن
از زندگی سیرم کردن
سر تو از سر نی می‌افتاد
آخ مادرت هی می‌افتاد
آخ خواهرت هی می‌افتاد

حسین وای؛ حسین وای

***

عصر گودال
هرچی که بود و بردن
پیش چشم
دخترات آب می‌خوردن

خیمه‌ها سوخت
وقت تاراج و غارت
زن و بچّت
همه رفتن اسارت

بی محمل بردنم
چند تا لاابالی قاتل بردنم
دستای بسته چل منزل بردنم

نیزه نیزه؛ ناقه ناقه
روی قلبم؛ یک دنیا داغه

سر هر کوچه من سنگ می‌خوردم
از آشنا سنگ می‌خوردم
نمی‌بینه چشام وافریاد از شهر شام
ای فریاد از ازدحام
سنگای بالای بام

حسین وای؛ حسین وای

قالَ أَبا عَبْدِالله وَالله
لایَسْکُنُ دَمی حَتّی
یَبْعَثَ ‌اللهُ الْمَهدی

خون من جوشش داره
اشک زهرا می‌باره
تا زمانی که مهدی
ذوالفقار و برداره

بِدَمِ الحُسین؛ عَجِّلْ فَرَج

***

توی غمش باید بسوزی که
آماده شی تا روزی که
یَبْعَثَ ‌اللهُ الْمَهدی

عمر سختی کوتاهه
صاحب ما توو راهه
همه‌ی این جمعیّت
لشگر ثاراللهه

بِدَمِ الحُسین؛ عَجِّلْ فَرَج

***

روز ظهورشو تصوِر کن
دنیا رو از صدات پر کن
یَبْعَثَ ‌اللهُ الْمَهدی

حاصل این دل عشقه
موج بی‌ساحل عشقه
رجز روز رجعت
یا لثارات العشقه

بِدَمِ الحُسین؛ عَجِّلْ فَرَج

***

پرچمو روی کعبه می‌کوبه
این قصه آخرش خوبه
یَبْعَثَ ‌اللهُ الْمَهدی

صف به صف با هم می‌ریم
جون به کف با هم می‌ریم
برا پابوس ارباب
از نجف با هم می‌ریم

بِدَمِ الحُسین؛ عَجِّلْ فَرَج

سری به نیزه بلند است در برابر زینب
خدا کند که نباشد سر برادر زینب

چون چاره نیست می‌روم و می‌گذارمت
ای پاره‌پاره؛ به خدا می‌سپارمت